انشای بوی خاک پس ازبارش باران

 بوی خاک  باران خورده منو می بره به خلسه ی دنیایی که توش عاشق بودم  و کودک .

آزاد و بی پروا . دنیایی که خودم رنگش می زدم .

عاشقی هایی که خودم می ساختمش .

خنده هایی که طراحش من بودم و گریه هایی که پاک کنش قلب من بود و دامان مادرم.

این همون بوی همیشگیه که هر لحظه که می خوره به مشامم ، یادم میندازه که قدیم ترا چه شجاع بودم و نترس !

قدیم ترا چه راحت تصمیم می گرفتم عاشق بارون شم و چه راحت کاخ رویاهامو می ساختم . چه راحت بال پرواز واسه خودم می خواستم

قفسی نبود

دلهره ای نبود

و نگاهی نبود ...

چه ساده و چه قشنگ روی برگ های پاییز باغ قدم میزدم و از صدای خش خش اون ها لذت می بردم

بدون آنکه خیالی دیگر مزاحم خندیدنم باشد، از بودن لذت می بردم

چه بی پروا تمام حس خاک نم خورده رو توی ریه هام می کشیدم

من چه عاشقانه تنم رو می سپردم به باران

چه کودکانه دستام تو سرما یخ می زد

چه نازک خیال داستان های هرروزه ام میشد بهترین انشای زنگ رویاها ....

چه ساده بستم به قفس

چه ساده افتادم از نفس

من چه راحت گرفتم از خودم همه ی رویاهام رو

و رفتم به دنیایی پر از آدم های رنگارنگ

هر آدم ، یه بادبادک

یه بادبادک ، یه نخ

و نخی که شاید ، روزی ، جایی ، گوشه ای از این آسمون ، گیر کنه به نخ من....

همه ی این ها با بوی خاک باران خورده تو ذهنم می چرخه

اما من باز هم عاشق بوی بارونم

عاشق خش خش برگ درختام

عاشق آسمون ابری ام

عاشق همه ی لذت های اون روزهام ...

چون برای یک لحظه هم که شده ... آره حتی برای یک لحظه هم که شده ....

من رو جدا می کنه از همه ی تلخی ها ...

من رو می بره به اوج خاطره های خوب بودن و آرزوی های شیرین و بزرگ دوران کودکی

شاید اون کسی که دوست داشتم بشم ، نشدم

اما وقتی یه بچه می بینم با همه حسرتم به چشمهای معصومش نگاه می کنم

.

.

.

.

.

و تنها عطر بارون روی روح من به جا میمونه

پ.ن: الان داره بارون می باره گوشه پنجره اتاق رو باز گذاشتم بوی خاک باران خورده

همه اتاق رو پر کرده........

پ.ن: دلتنگ تر از این شدن چگونه....!؟